Κων/ νος Καβάφης
«Συχνά παρατηρώ τι λίγη σπουδαιότητα που δίδουν οι άνθρωποι στα λόγια. Ας εξηγηθώ. Ένας απλούς άνθρωπος (με απλούς δεν εννοώ βλαξ: αλλά όχι διακεκριμένος) έχει μιαν ιδέα, κατακρίνει ένα θεσμόν ή μιαν γενικήν γνώμην· ξεύρει ότι η μεγάλη πλειοψηφία σκέπτεται αντιθέτως προς αυτή· ως εκ τούτου σιωπά, θαρρώντας πως δεν οφελεί να ομιλήση, στέκοντας που με την ομιλία του δεν θ’ αλλάξη τίποτε. Είναι ένα μεγάλο λάθος. Εγώ πράττω αλλέως. Κατακρίνω λ.χ. την θανατικήν ποινήν. Μόλις τύχει ευκαιρία, το κηρύττω, όχι διότι νομίζω ότι επειδή θα το πω εγώ θα την καταργήσουν αύριον τα κράτη, αλλά διότι είμαι πεπεισμένος ότι λέγωντάς το συντείνω εις τον θρίαμβον της γνώμης μου. Αδιάφορον εάν δεν συμφωνή κανένας μαζί μου. Ο λόγος μου δεν πάγει χαμένος. Θα τον επαναλάβη ίσως κανείς και μπορεί να πάγη σε αυτιά που να τον ακούσουν και να ενθαρρυνθούν. Μπορεί από τους μη συμφωνούντας τώρα να τον θυμηθή κανένας – εις ευνοϊκήν περίστασιν εις το μέλλον, και, με την συγκυρίαν άλλων περιπτώσεων, να πεισθή, ή να κλονισθή η εναντία του πεποίθησις. – Έτσι και εις διάφορα άλλα κοινωνικά ζητήματα, και εις μερικά που κυρίως απαιτείται Πράξις. Γνωρίζω που είμαι δειλός και δεν μπορώ να πράξω. Γι’ αυτό λέγω μόνον. Αλλά δεν νομίζω που τα λόγια μου είναι περιττά. Θα πράξη άλλος. Αλλά τα πολλά μου τα λόγια – εμού του δειλού– θα τον ευκολύνουν την ενέργειαν. Καθαρίζουν το έδαφος»
ΟΜΟΡΦΙΑ ΚΑΙ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ 
Καλημέρα Έλενα.
Συγχαρητήρια για τις εξαιρετικές επιλογές Σου. Καλώς ήρθες στον πανέμορφο κόσμο του Διαδικτύου. Όμορφα ταξίδια Σου εύχομαι!
Θυμήσου λοιπόν τι έγραφε και ο Μεγάλος Κρητικός!
«Γιατί, θαρρείς, γράφω στους βασιλιάδες; φώναξε. Γιατί, θαρρείς, κάθουμαι έδώ, στό μεσογκρεμισμένο έτούτο πατρικό άρχοντόσπιτο, σάν ένας άνθρωπος πού τόν έθαψαν ζωντανό, και φωνάζω; Ναί, ναί, μ’ έθαψαν ζωντανό καί φωνάζω. Οχι έγώ, η Κρήτη. Η Κρήτη φωνάζει· μά δέν έχει αυτή στόμα. έγώ ‘μαι τό στόμα της. θά πεις, άπιστε Θωμά: «άδικα φωνάζεις, κανένας δέν ακούει!» Κι έγώ σου λέω: Ποτέ μιά φωνή δέν πάει χαμένη, θ’ ακούσουν. Πριν άπό τό αυτί ήταν η φωνή· με τό φώναζε φώναζε γεννήθηκε τό αυτί, δάσκαλε μου! Ολοι οί βασιλιάδες έτούτοι κι οί δυνατοί του κόσμου πού τους γράφω, μιά μέρα θ’ ακούσουν κι αν δέν ακούσουν αυτοί, τά παιδιά τους καί τ’ άγγόνια- κι άν μήτε τά παιδιά τους μήτε τ’ άγγόνια, θ’ ακούσει ό Θεός. Γι’ αυτό υπάρχει, μαθές, ό Θεός — τί θαρρείς; γιά ν’ ακούει… Μή χαμογελάς, δάσκαλε· ναί, ναί, τό ξέρω· όλοι με παίρνουν γιά παλαβό, περπατώ κι ακούω άπό πίσω μου: «κρίμα στά γράμματα!». Ασ’ τους νά λένε. τί καταλαβαίνουν αυτοί άπό Θεό κι άπό Κρήτη κι άπό χρέος άνθρωπου; Έγώ κάθουμαι στά χαλάσματα έτούτα και φωνάζω, κι ό Θεός μιά μέρα θ’ ακούσει, θά σκύψει άπ’ τόν ουρανό, θά δει τήν Κρήτη, θά ντραπεί πού τόσα χρόνια τήν άφήκε στή σκλαβιά, θά ζητήσει συχώρεση άπό μένα, τόν Ιδομενέα, κι ολομεμιάς θά χτυπήσουν λαμπριάτικα οί καμπάνες τού Άι-Μηνα κι οί χριστιανοί θά τρέχουν σάν παλαβοί στους δρόμους. Κι οί δρόμοι θά ‘ναι στρωμένοι μέ μυρτιές καί με δάφνες, κι άντρες, γυναίκες θά σμαριάζουν στό λιμάνι νά δουν τό ελληνικό βασιλόπουλο πού θά ξεμπαρκάρει, καί θά φιλιούνται καί θά φωνάζουν: «Η Κρήτη ανέστη! — Αληθώς ανέστη!»
http://gf1957.wordpress.com/2013/10/02/μιλάτε-αγωνιστές-είστε-κι-εσείς/
«Ποτέ μιά φωνή δέν πάει χαμένη, θ’ ακούσουν.
Πριν άπό τό αυτί ήταν η φωνή· με τό φώναζε φώναζε γεννήθηκε τό αυτί, δάσκαλε μου!
Ολοι οί βασιλιάδες έτούτοι κι οί δυνατοί του κόσμου πού τους γράφω,
μιά μέρα θ’ ακούσουν κι αν δέν ακούσουν αυτοί, τά παιδιά τους καί τ’ άγγόνια-
κι άν μήτε τά παιδιά τους μήτε τ’ άγγόνια, θ’ ακούσει ό Θεός.
Γι’ αυτό υπάρχει, μαθές, ό Θεός — τί θαρρείς; γιά ν’ ακούει…»
Καλησπέρα Γιώργο.
Σ’ ευχαριστώ που μου θύμησες τα λόγια του μεγάλου Κρητικού,
που τον αγαπώ ιδιαίτερα..
Και πόσο αλήθεια είναι…πόσο αλήθεια!!
Σ’ ευχαριστώ και γιά τις επισκέψεις σου εδώ,
σ’ αυτόν τον καινούργιο χώρο, τον δικό μου..
Πάντα με αξιόλογα και επιμορφωτικά σχόλια..
Παράθεμα: Κωνσταντίνος Καβάφης: μιλάτε! – Φούιτ.gr