Αλεξ. Μπακονίκα, η Προσταγή!

Όταν πλάγιασα μαζί του θυμάμαι τη φράση του:
«Σήκω να μου δείξεις τα κάλλη σου».
Μου φάνηκε σαν προσταγή και δεν μου καλοάρεσε…
……. ………. ……….
Ήρθε και το χειρότερο:
Καθώς ντυνόμασταν απαίτησε
να του φέρω τα παπούτσια.
Λες και ήμουν υπνωτισμένη,
του έκανα το χατήρι..
Σέρνοντάς τα προσεκτικά με το πόδι μου,
-απ’ τη γωνιά που ήταν πεταμένα-
του τα έφερα.
Θύμωσε που δεν έσκυψα
και δεν τα πήγα με το χέρι.
Το θεώρησε παράληψη εκ μέρους μου:
έπρεπε να σκύψω,
χωρίς σκύψιμο…δεν μετριέται η υποταγή..
……… ………. ………..
Τον απέρριψα από τότε.