Η μέρα…ποιας γυναίκας;

ΠΗΓΗ.

Πριν καιρό σε μια συζήτηση, κάποιος με ρώτησε αν έχω επιθυμήσει ποτέ στη ζωή μου να είχα γεννηθεί άντρας. Και τότε, μ΄αυτή την ερώτηση συνειδητοποιησα, πως η μόνη απάντηση που μπορώ να δώσω στη ζωή μου πέραν κάθε αμφιβολίας, είναι αυτή. Πως ούτε μια στιγμή δεν πέρασε καν σαν σκέψη από το μυαλό μου να είμαι κάτι άλλο από αυτό που είμαι. Οχι γιατί νοιώθω καλύτερη ή χειρότερη, όχι γιατί νοιώθω ανώτερη ή κατώτερη, όχι γιατί είναι πιο βολικό ή πιο άβολο…απλά γιατί κατάλαβα, σε 53 χρόνια ζωής, πως αν η ζωή είναι μια μεγάλη πρόκληση, και χρειάζεται πραγματικά @ρχίδια όπως συνηθίζεται να λένε, για να τη βγάλεις λεβέντικα, ο μακράν καλύτερος συνδυασμός είναι να τα έχεις ενώ είσαι γυναίκα.

Σε όλο αυτό το ταξίδι που συνεχίζεται ακόμα με πείσμα, γιατί τελικά το πείσμα είναι αυτό που μας κάνει να αντέχουμε όλη αυτή τη παράνοια, υπάρχει ένας ολόκληρος πολιτισμός ΧΤΙΣΜΕΝΟΣ πάνω στην αιώνια μάχη της θυληκής και της αρσενικής πλευράς της ζωής. 

Κι επειδή όπως σε όλα τα πράγματα ο ανθρώπινος νους συμπεραίνει ότι γουστάρει, είναι μεγάλη πρόκληση να αγωνίζεσαι με τους γύρω σου, στη μεγάλη πλειοψηφία, να έχουν βγάλει τα συμπεράσματά τους πριν καν κάνεις τα πρώτα σου βήματα, για το τι πρέπει να κάνεις, τι πρέπει να σκέφτεσαι, σε τι πρέπει να υποτάσσεσαι, ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΚΑΙ ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΛΑΘΟΣ, γιατί το είπε κάποιος σοφός, ο θεός ή ο διάβολος… όταν είσαι στη κάτω πλευρά του νομίσματος. Σ’ εκείνη τη θέση που πρέπει συνεχώς ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ότι έχεις μπαλάκια, ενώ κανείς δεν τα βλέπει,  σε σχέση με την άλλη πλευρά που απλά πρέπει να υπενθυμίζει, σε κάθε περίπτωση πως τα διαθέτει. 

Κι ίσως κάποιος γυρίσει και πει, και κυρίως από τα νεώτερα παιδιά, μα τι βλακείες είναι αυτές που λες, σε ποια εποχή ζεις, δεν υπάρχουν πλέον αυτοί οι διαχωρισμοί. Γιατί επικρατεί κι αυτή η ηλίθια αντίληψη πως τάχα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δυστυχώς έχουν αλλάξει σε ακόμα παρανοϊκότερη μορφή από ότι πριν. Η πρώην ντε φάκτο υποδεέστερη γυναίκα, έχει μεταλλαχτεί , στο πολιτισμένο κομμάτι του πλανήτη σε κάτι που δεν είναι πλέον ούτε θυληκό, ούτε αρσενικό αλλά κάτι το αγωνώδες που προσπαθεί να αποδείξει αυτό που δεν είναι, να μιμηθεί, να αντιγράψει, χωρίς ταυτότητα δική της, χωρίς τελικά να έχει κερδίσει τη μάχη της, και τη θέση της στο κόσμο, κι ένα κομμάτι του πλανήτη που όχι μόνο δεν απέκτησε ποτέ την ελευθερία της αλλά με την επιστροφή σε ένα χειρότερο μεσαίωνα, εκτελείται με κάθε τρόπο, ξανά και ξανά το σώμα της , το πνεύμα της, η ψυχή της….

Κοιτάζω τις γυναίκες γύρω μου να ζουν ακόμα στη μόνιμη αγωνία του αν θα είναι αρεστές, αποδεκτές, ξεχωριστές. Τις γυναίκες που κάθονται να τις καρπαζώνουν βουβές, ή εκείνες που καρπαζώνουν αβλεπί για να κερδίσουν τα χαμένα «μπαλάκια» τους. Τις γυναίκες που τελικά συνεχίζουν να αναλώνουν τη ζωή τους για να αποδείξουν κάτι… Σε κάποιον. Το χαμένο παιχνίδι που αρχίζει ακριβώς από αυτή την ιδέα. Δεν πρέπει να αποδείξει κάποιος πόσο άντρας είναι ούτε πόσο γυναίκα είναι. Το μόνο που έχει να αποδείξει είναι πόσο ΑΝΘΡΩΠΟΣ είναι.

Κορίτσια δεν χρειαζόμασταν να γίνουμε ισχυρότερες ή να παραμείνουμε κατώτερες ή να γίνουμε ίδιες. Χρειαζόταν απλά να παραμείνουμε ΕΜΕΙΣ. Φορείς της θυληκής όψης της ζωής. Το κομμάτι του ερμαφρόδιτου που συμπληρώνει αυτό που λείπει. Και να το διεκδικήσουμε σαν τέτοιο. Το κομμάτι που συμπληρώνει το όλον. Οπως η αρσενική πλευρά είναι το άλλο μισό που συνυπάρχει μαζί μας. Αυτό ήταν το ζητούμενο κι αυτό έπρεπε να απαιτήσουμε. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί άντρες. Δεν υπάρχουν καλές και κακές γυναίκες. Υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι. Κι ο πολιτισμός μας είναι το αποτέλεσμα, από ότι όλοι καταλαβαίνουμε πλέον, μια ατέλειωτης σειράς δογμάτων, που δημιούργησαν κακοί άνθρωποι. Αρρωστημένα μυαλά, Στερημένα από ομορφιά και καλωσύνη. Ο πολιτισμός μας είναι ένα έκτρωμα που γεννήθηκε από παραφύση συλλήψεις των χειρότερων επιλογών. 

Ενας πολιτισμός που κατάπιε κι εξαφάνισε την ουσία της ανθρώπινης ζωής, κι έκανε σημαία ότι πιο βρώμικο, πιο ευτελές, πιο άχρηστο θα μπορούσε να επιλέξει από τους άπειρους κόσμους που απλωνόνταν μπροστά του. Η ανώμαλη αντίληψη των πραγμάτων επέλεξε κατηγορίες προνομιούχες, χωρίζοντας τους ανθρώπους σε γυναίκες, σε άντρες, σε μαύρους, σε άσπρους σε κίτρινους, σε πλούσιους, φτωχούς, δυνατούς, ανάπηρους, έξυπνους, χαζούς, μορφωμένους κι αμόρφωτους, σοφούς και ανίδεους, … αγνοώντας συστηματικά την αντίληψη πως ΟΛΟΙ είμαστε κάτοικοι σ΄ενα πλανήτη που είχε χώρο, τροφή, νερό, για όλους. Πως όλοι είχαν δικαίωμα για μια θέση κάτω από τον ήλιο, ο καθένας με το δικό του τρόπο. Με τις ιδιαιτερότητες, τις ομοιότητες ή τις διαφορές.

Και μέσα σ΄αυτό το ηλίθιο παιχνίδι κυριαρχίας, η γυναίκα είχε ένα πολύ ιδιαίτερο ρόλο που φρόντισε κι αυτή με τη σειρά της συστηματικά να αλλοιώσει, να μεταλλάξει, μέχρι να χάσει την ουσία της. Κι η ουσία μας ήταν και παραμένει η ΓΕΝΝΑ. Οχι ενός παιδιού απλά. Η γέννα σαν έννοια δημιουργίας. Σαν η ευκαιρία να γεννήσεις καλούς ανθρώπους όταν ΕΣΥ Η ΙΔΙΑ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙΣ τι είναι σωστό και τι λάθος. Ποια είναι η φύση και ποια η ανωμαλία. Ο άνθρωπος όπως είχε πει κάποιος, είναι η φύση που συνειδητοποίησε την ύπαρξή της. Ας πούμε λοιπόν πως η γυναίκα θα έπρεπε να είναι εκείνο το κομμάτι της φύσης που φροντίζει να υπενθυμίζει στο κόσμο αυτή τη συνείδηση. Δεν χρειαζόταν η γυναίκα να είναι απαραίτητα, η σύντροφος του πολεμιστή που γυρίζει από ένα συνεχή πόλεμο με τα χέρια βαμμένα με αίμα. Θα μπορούσε σ΄ενα άλλο κόσμο, που δεν θα υπήρχαν πόλεμοι, αλλά ένα συνεχές ταξίδι αναζήτησης αυτού του μυστηρίου που απλώνεται γύρω μας,  να είναι η όαση του ταξιδιώτη μέσα στην έρημο, η  σύντροφος στο ταξίδι, το λιμάνι στο τελικό προορισμό ή η έμπνευση σε μια καινούργια ανακάλυψη..

Πίσω από σειριακούς δολοφόνους γυναικών κρυβόταν πολλές φορές μια μάνα που ευνούχισε και κατασπάραξε κάθε έννοια λογικής στο παιδάκι που μεγάλωνε. Δίπλα σε παρανοικούς τυράννους κρυβόταν μια ματαιόδοξη, φιλάρεσκη και αδιάφορη για τον ανθρώπινο πόνο σύζυγος. Πίσω από μισάνθρωπες θρησκείες που μίσησαν τον άνθρωπο και τη ζωή κρυβόντουσαν πιστές, υποταγμένες μητέρες που μεγάλωναν τα παιδιά τους διδάσκοντάς τους σαν σωστό αυτή την απανθρωπιά. Ετσι στην άλλη πλευρά του νομίσματος, μεγάλωσαν σοφοί που άλλαξαν τη ροή της ιστορίας, ήρωες και σημεία αναφοράς του μεγαλείου που θα μπορούσε να έχει η ανθρώπινη ζωή. Με τα πρώτα τους βήματα, να καθοδήγουνται από κάποιες εξαιρετικές γυναίκες, που τόλμησαν και πάλεψαν για να αλλάξουν την ανόητη τάξη των πραγμάτων.

Σε σένα λοιπόν που σου αφιερώνουν μια μέρα, και θα τσακώνεσαι αν σου φέρανε λουλουδάκια και σοκολατάκια ή αντίθετα θα το παίζεις τάχα επαναστάτρια και ότι δεν μασάς από κάτι τέτοια, έχω να πω μόνο, πως η αληθινή μαγκιά θα ήταν να γεννήσεις καλύτερους ανθρώπους άντρες ή γυναίκες. Να εστιάσεις στον ίδιο σου τον ευαυτό, να αφουγκραστείς αυτό που υπάρχει μέσα σου, και να παλαίψεις για ένα καλύτερο κόσμο, όπου δεν θα υπάρχει ανάγκη κανείς να αποδείξει αν είναι κατώτερο ή ανώτερος, γιατί όλοι θα έχουν την αξία τους και τη θέση τους κάτω από τον ήλιο, όπως παλεύει για να έχει αυτή τη θέση ακόμα και η μικρότερη αμοιβάδα…

Δεν θέλησα ποτέ να είμαι κάτι άλλο από αυτό που είμαι, γιατί πάλεψα και παλεύω ακόμα, αυτό που είμαι να το κάνω καλύτερα. Να πέφτω και να σηκώνομαι. Να στραβοπατάω και να βρίσκω πάλι το βήμα μου. Να ζητάω βοήθεια και να δίνω το χέρι,  αγνοώντας εντελώς τι φύλο είχε το χέρι που θα έπιανα, τι χρώμα ή τι τσέπη. Αρκεί να ήταν άνθρωπος. Με ψυχή. Κι είναι μεγάλη πρόκληση αυτή, σ΄ενα κόσμο που κυκλοφορούν εκατομμύρια νεκροί που νομίζουν πως είναι ζωντανοί ακόμα.. Σ΄αυτή τη τεράστια ζόμπιλαντ, (έτσι όπως κατάντησε)  που έχουμε κληθεί όλοι να κατοικήσουμε, ας σταματήσουμε να παραποιούμε τις έννοιες, ας σταματήσουμε να επιλέγουμε τις πιο βολικές εξηγήσεις, ας σταματήσουμε να πιστεύουμε σε απάνθρωπους θεούς, σε εν δυνάμει αμαρτωλούς και σε σωτήρες, και τότε δεν θα χρειάζεται κανείς να αποδείξει ποιος έχει μεγαλύτερα μπαλάκια και ποιος δεν έχει, γιατί είμαι σίγουρη ότι η φύση ολόκληρη, αν τη σεβαστούμε, αν τη δούμε σαν τη μάνα μας, αν επιστρέψουμε στην ουσία της ύπαρξής μας και πετάξουμε όλα αυτά τα σκουπίδια που έχουμε γεμίσει τη ζωή μας, αυτή η φύση  τα έχει τόσο μεγάλα που μπορεί να μας κρεμάσει όλους επάνω της, χωρίς να μας λείψει ΤΙΠΟΤΑ. 

Δεν παλεύω για μια πατριαρχική κοινωνία. Δεν παλεύω για  μια μητριαρχική κοινωνία. Παλεύω για μια ανθρώπινη, με τον άνθρωπο να σέβεται τον εαυτό του και ό,τι τον περιβάλει, με τον άνθρωπο να βρίσκει ξανά εκείνο το μεγαλείο στη ζωή του, το μεγαλείο ενός παιδιού, αγέννητου, που ο υπέρηχος δεν μπορεί να διακρίνει ακόμα τι φύλο είναι, αλλά με σιγουριά βλέπει μια καρδιά να χτυπάει. Τη χαρά της ζωής να ταυτίζεται με το γέλιο δυο γονιών την ώρα που αγκαλιάζουν για πρώτη φορά το καρπό της ένωσής τους.  Αυτή η ζωή είναι γέννημα και των δυό μας. Κι αν έχει καταντήσει τόσο θλιβερή και βασανιστική είναι γιατί τελικά δεν αποδεχτήκαμε ποτέ αυτή την απλότητα της στιγμής. Τη θυσιάσαμε σε ανόητες μωροδοξίες που τελικά μας έκαναν κτήμα τους κι αντί να περπατάμε μαζί σαν σύντροφοι, στεκόμαστε ο ένας απέναντι στον άλλον σε ένα συνεχή πόλεμο που ανάθεμα κι αν ξέρουμε ποιος τον ξεκίνησε και ποιος είναι ο σκοπός του…